Kwentong Sabog (4)

Kab. 1 Kab. 2 Kab. 3
"Buntis?",nagtatakang tanong ni Wilfredo.
"Oo at ikaw ang ama.",sagot ni Anne.

Tinignan ni Wilfredo si Anne mula ulo hanggang talampakan. Napako ang tingin niya sa tiyan nito. Wari'y iniisip kung totoo ang sinasabi ng nobya. Tinignan niya ulit si Anne sa mukha. Matapos hindi magbago ang reaksyon ng nobya, nakumbinsi siyang hindi siya nito binibiro. Hindi makapaniwala si Diego sa narinig. Napasalampak siya sa upuan sa pagkabigla. Nanahimik ng ilang sandali.

"Pano mo naman nasabing sakin yan ah?", hindi pa rin makapaniwalang pag-uusisa ni Wilfredo. "Anne, pokpok ka! Hindi lang ako ang kinakama mo. Tapos sasabihin mo sa akin yan?", dagdag pa ni Wilfredo. May pagtaas na ang tono ng boses niya. "Aber?". May halong kumpiyansa ang kanyang huling salita.
"Matagal na akong tumigil sa gawain ko mula nang naging tayo Wilfredo.", sagot ni Anne. Nanginginig ang mga labi nito sa pagsagot. "Wala na akong ibang naging katalik kundi ikaw lang. Maniwala ka sana sa akin."
"Put*ngin* naman Anne! Hindi ka ba nagpi-pills?", galit na sagot ni Wilfredo. "Hindi pa ako handang maging ama, saka anong papakain ko diyan kung ako pa nga lang hirap na!", dagdag ni Wilfredo. "Ipalaglag mo yan!"

Tuluyan nang pumatak ang mga luha sa mata ni Anne.

"Pano na ang mga pangako mo? Pangako na sasamahan mo ako sa hirap at ginhawa?", umiiyak na sabi ni Anne. Lumapit siya kay Wilfredo't sinampal niya ito ng malakas sa mukha. "Pareho ka lang pala nila. Wala kang pinagkaiba sa mga naging customer ko. Mula ngayon, magkalimutan na tayo. Mag-isa kong itataguyod ang aking anak.", pagkasabing pagkasabi ay agad niyang kinuha ang mga gamit at umalis.

Samantalang si Wilfredo'y tahimik lang na nakasalampak sa upuan. Hinawakan ang pisnging sinampal ng kasintahan. Hindi pa rin niya alam kung ano ang gagawin. Naisip niyang puntahan ang kaibigang si Diego.

--------------------

Suot ang itim na sando at maong na short, nakaupong nakatambay si Diego sa kanto papasok sa looban ng bahay nila. Kasama ang ilang tambay ay pinagdidiskitahan nila ang bawat taong dumadaan; lalong-lalo na ang mga babae.

"9!", sagot ni Danny- isa ding tambay sa lugar nila Diego.
"T*ngina*! 9, para kay Rosalinda? Eh alangya may anak na yan eh!", sagot ni Diego sa narinig.
"T*e pare, mas gumanda at lumaki yung s*s* matapos maanakan. Kung makapagsalita ka ah! Tigas pato ka pa din diyan pag naghubad yan sa harapan mo.", ang sagot naman ni Tisoy- isa pang tambay sa lugar nila Diego. "Para sa akin 9 din!"
"7 sa akin. Maluwag na yan noh. Magpaanak ka ba naman sa kahit kanino.", sagot ni Diego sa dalawa.
"Yabang naman nito.", sabi ni Danny.
"Honga, kung makapagsalita kala mo kung sino.", sambit naman ni Tisoy.
"Mga ugok! Magpapantasya ka na nga lang dapat dun ka na sa walang sabit. Dapat perpekto, halimbawa mga artista", sabay batok sa ulo ng dalawa.
"T*ng*! Wala namang perpektong tao eh, artista pa kaya?", sagot ni Danny kay Diego habang binatukan si Tisoy.
"T*e, bat ako ang binatukan mo?", sabay batok ni Tisoy kay Diego. "Meron kayang artistang perpekto. Yung mga nagpapa-opera ng dibdib o kung anu-ano sa katawan nila. Tanda ko pa nga sabi nung isa- "Perfect!" .", sagot naman ni Tisoy habang ginagaya ang high-pitch voice ng artistang tinutukoy.
"Diyan na nga kayo mga baliw!", pagtayong sagot ni Diego sa dalawa. Bago umalis ay binatukan niya ulit ang mga ito. "Poknat, tatay mong kalbo!", sabay karipas ng takbo.

Nang makita naman ng dalawa ang kalbo ay nag-unahan silang magbatukan.

Pagdating sa bahay ay sinalubong si Diego ng nakababata niyang kapatid.

"Kuya, nandiyan si Kuya Wilfredo.", sambit ng nakababata niyang kapatid.

Maliit na barung-baro lang ang bahay nila Diego pero puno ng kasangkapan. May tv, may ref, dvd player, washing machine at kung anu-ano pa. Kumpleto materyales dahil wala naman silang binabayarang bayarin tulad ng bahay, kuryente at tubig. Mga bagay na libreng nakukuha ng pamilya ni Diego dahal lahat ay illegal.

"O pare, napadalaw ka?", tanong ni Diego sa kaibigan.
"Pare, inom tayo. Sagot ko!", alok ni Wilfredo sa kaibigan.
"Kung sagot mo ba naman lagi eh di game ako diyan.", masayang sagot ni Diego sa kaibigan.

Dumukot sa bulsa ng isandaang piso si Wilfredo at inutusan ang kapatid ni Diegong bumili ng alak, juice, Boy Bawang at butong pakwan. Habang abala namang inayos ni Diego ang mesa at upuang gagamitin nila. Makalipas ang ilang minuto nagsimula na ang inuman session.

"Alangya ka pare. Gin bulag pala papainom mo. Tapos Boy Bawang at butong pakwan? Ano to may patay ba? Ang yabang mo pang mag-aya, kalo ko bigatin papainom mo. Pomelogin lang pala.", mapanglait na pang-aasar ni Diego sa kaibigan. Tumayo ito't kumuha ng limang piso sa bulsa. "Bunso, bili mo nga ako ng vetsin kila Aling Iska. Mukhang malalim problema ni kuya mo eh. Para mas lumakas lang ung tama.", sabay abot ng limang piso sa kapatid. "Hahahahahaha!"
"Mabuti na yan kesa wala noh. Ikaw nga hindi ka pa ni minsan nagpainom.", may halong pagka-asar na sabi ni Wilfredo sa kaibigan.
"Ano ba kasing problema?", tanong ni Digs sa kaibigan.
"Buntis si Anne at ako daw ang ama.", seryosong sagot ni Wilfredo.
"Ano pang inaantay mo?", sabay alok ng baso ke Wilfredo. "Simulan na natin ito."

Itutuloy...

Ang Pag-ibig ay parang isang Bisikleta

Sa umpisa matatakot ka..

Dadating yung puntong lalagyan ka ng dalawang gulong para unti- unti kang matuto..

Pag marunong ka na, hindi pa rin maiiwasan ang sumemplang..

na magiging dahilan para matakot ka ulit..

Pilitin mo mang kalimutan, bahagi na ito ng iyong pagkatao..

Dadating ang puntong sasakay ka ulit..Mas maingat kesa sa dati..

Sa puntong iyon magsusuot ka na ng helmet at knee pads para masaktan man ay di na kasing sakit nung una..

At magbibisikleta ka ulit...

A Borderless World by Patricia Evangelista

WHEN I was little, I wanted what many Filipino children all over the country wanted. I wanted to be blond, blue-eyed and white.

I thought — if I just wished hard enough and was good enough, I’d wake up on Christmas morning with snow outside my window and freckles across my nose!

More than four centuries under western domination can do that to you. I have 16 cousins. In a couple of years, there will just be five of us left in the Philippines, the rest will have gone abroad in search of “greener pastures.” It’s not an anomaly; it’s a trend; the Filipino diaspora . Today, about eight million Filipinos are scattered around the world.

There are those who disapprove of Filipinos who choose to leave. I used to. Maybe this is a natural reaction of someone who was left behind, smiling for family pictures that get emptier with each succeeding year. Desertion, I called it. My country is a land that has perpetually fought for the freedom to be itself. Our heroes offered their lives in the struggle against the Spanish, the Japanese, the Americans. To pack up and deny that identity is tantamount to spitting on that sacrifice.

Or is it? I don’t think so. Not anymore.

True, there is no denying this phenomenon, aided by the fact that what was once the other side of the world is now a 12-hour plane ride away. But this is a borderless world, where no individual can claim to be purely from where he is now. My mother is of Chinese descent, my father is a quarter Spanish, and I call myself a pure Filipino — a hybrid of sorts resulting from a combination of cultures.

Each square mile anywhere in the world is made up of people of different ethnicities, with national identities and individual personalities. Because of this, each square mile is already a microcosm of the world. In as much as this blessed spot that is England is the world, so is my neighborhood back home.

Seen this way, the Filipino Diaspora, or any sort of dispersal of populations, is not as ominous as so many claim. It must be understood. I come from a Third World country, one that is still trying mightily to get back on its feet after many years of dictatorship. But we shall make it, given more time. Especially now, when we have thousands of eager young minds who graduate from college every year. They have skills. They need jobs. We cannot absorb them all.

A borderless world presents a bigger opportunity, yet one that is not so much abandonment but an extension of identity. Even as we take, we give back. We are the 40,000 skilled nurses who support the United Kingdom’s National Health Service. We are the quarter-of-a-million seafarers manning most of the world’s commercial ships. We are your software engineers in Ireland, your construction workers in the Middle East, your doctors and caregivers in North America, and, your musical artists in London’s West End.
Nationalism isn’t bound by time or place. People from other nations migrate to create new nations, yet still remain essentially who they are. British society is itself an example of a multi-cultural nation, a melting pot of races, religions, arts and cultures. We are, indeed, in a borderless world!

Leaving sometimes isn’t a matter of choice. It’s coming back that is. The Hobbits of the shire traveled all over Middle-Earth, but they chose to come home, richer in every sense of the word. We call people like these balikbayans or the “returnees” — those who followed their dream, yet choose to return and share their mature talents and good fortune.

In a few years, I may take advantage of whatever opportunities that come my way. But I will come home. A borderless world doesn’t preclude the idea of a home. I’m a Filipino, and I’ll always be one. It isn’t about geography; it isn’t about boundaries. It’s about giving back to the country that shaped me.

And that’s going to be more important to me than seeing snow outside my window on a bright Christmas morning.

Mabuhay and thank you.

Author's Note
This was the speech made by Patricia Evangelista , who won the International Public Speaking competition in London, May 2004.

Una ko itong napakinggan nung 1st year college ako. Inspirational at maganda kasi ung message, plus maganda din si Miss Patty sa personal. Hehehehe.

Inspirational Speech

This speech was delivered by a La Sallian engineer in one of the graduation ceremonies at the UP College of Engineering.

Ngayong araw na ito, sa ating pagtatapos, mayroon akong dalang Transcript of Record. Ang estudyanteng may-ari ng transcript na ito ay nag-aral sa De La Salle University. Sa unibersidad na ito, kapag ikaw ay isang undergraduate, may ID number ka na nagsisimula sa “94” at pataas, kung lumipas ang isang buong school year at umabot ka sa 15 units na bagsak, masisipa ka sa paaralan.



Ang transcript na hawak ko ay mayroong 27 units ng bagsak. 12 sa mga ito ay tinamo ng estudyante sa iisang schoolyear lang. Ang isang subject ay kadalasang may bigat na 3 units. Kung iisiping mabuti, isang subject na bagsak na lang ay pwede na masipa ang estudyanteng may-ari ng transcript na ito.


Ang speech na ito ay hindi ko ginawa para i-acknowledge ang paghihirap ng ating mga magulang sa pagpapaaral satin. Hindi ko din ito ginawa para maghayag ng political statement, o kumbinsihin kayo na huwag umalis sa bansa at tulungan itong makaahon. Ang speech na ito ay para sa mga normal na estudyante na kagaya ng may may-ari ng transcript na hawak ko, dahil madalas, wala talagang pakialam ang unibersidad sa mga achievements nila. May mga awards na gaya ng “Summa Cum Laude”, “Best Thesis Award” at “Leadership Award.” Pero ni minsan, hindi pa ako nakakakita ng unibersidad na nagbigay ng “Hang-on and managed to graduate despite nearly getting kicked-out during his academic stay” award.


Maaaring isang malaking kagaguhan ang konseptong ito para sa karamihan. Bakit mo pararangalan ang isang estudyanteng bulakbol, bobo, tamad o iresponsable? Hindi ba dapat isuka ito ng unibersidad? Ito yung mga tipo ng estudyanteng walang ia-asenso sa buhay, hindi ba?


Ayun. Natumbok niyo.Iyun na nga ang dahilan.


Madalas, pag ang isang estudyante ay may pangit na marka sa paaralan, lalong lalo na sa kolehiyo, nakakapanghina ito ng loob. Nandiyan yung tatamarin ka mag-aral, nandyan yung iisipin mo “Ano pa kayang trabaho ang makukuha ko? Call center na naman o clerical? Ba’t kasi ang bobo ko. Kung matalino lang ako, sana, sa Proctor and Gamble ako, o kung saang sikat na kumpanya.”


Mas mahirap ang dinadaanan ng mga estudyanteng bumabagsak. Kahit na sabihin mong kasalanan nilang bumabagsak sila, hindi ninyo alam kung ano ang pakiramdam ng ganun. Madaling sabihin na “Kaya mo yan, mag-aral ka lang,” pero alam ba natin talaga ang sinasabi natin?


Kapag ang isang estudyante ay bumabagsak sa unibersidad, nandiyan yung tatawanan niya lang yan. O di kaya naman, ipagmamalaki niya pang “TAKE 5 NA KO!!!” o “Pare, magpi-PhD na ako sa Anmath3/Calculus/etc.” Pero hindi alam ng mga isang Summa Cum Laude kung ano ang nasa isip ng isang normal na estudyante sa tuwing matutulog ito at alam niyang pag-gising niya, kailangan niya na namang ulitin ang isang subject na nakuha niya na sa susunod na term.


Kahit kalian, hindi naging problema sa “Star Student” na sabihing “Nay, bagsak ako.” at hindi kailanman sumagi sa isip nila na “Paano kaya kung sa walang-pangalang kumpanya lang ako makapagtrabaho?” Dahil sigurado sila sa kinabukasan nila.


Huwag na tayong maglokohan. Grades are everything. Kahit bali-baligtarin mo iyan, hindi magiging patas ang mga kumpanyang kumukuha ng fresh graduates para magtrabaho sa kanila. Minsan din naman, nadadaan sa palakasan, pero ganun pa din. Kung hindi ka academically good, wala kang patutunguhan. Kung hindi man yun, mas mahirap yung dadaanan mo para lang makaabot sa prestihiyosong posisyon.


Kaya ngayong graduation, ang speech na ito ay inaaalay ko para sa mga estudyanteng lumagpak, muntik-muntikan nang masipa o yung sa lahat ng paraang pwede, ginawa na para lang makatapos. Gagawin kong patas ang mundo para sa inyo kahit isang araw lang. Kahit ano pa ang sabihin ng ibang tao, kesyo kasalanan mo man na pangit ang marka mo o muntik ka nang makick-out, saludo ako sa hindi mo pagtigil sa pag-aaral. Saludo ako na may lakas ka ng loob na harapin pa rin ang mundo kahit alam mong hindi ito magiging patas sa iyo. Saludo ako na kahit pangit ang transcript mo, taas noo ka pa rin ngayong graduation at proud na proud sa sarili mo.


Ano ngayon ang mangyayari sa mga graduates pagkatapos nitong graduation? Ayoko nang puntahan yung pwedeng mangyayari sa mga Cum Laude. Baduy. Alam mo namang may patutunguhan ang buhay nila e. Pero dun sa mga lumagpak, ano ang meron?


Maaring makakuha kayo ng mediocre na trabaho lang. Pwede ka rin swertehin, baka makapagtrabaho ka sa magandang kumpanya. Madami pang pwedeng mangyari. Huwag kayong mawalan ng pag-asa. Kung nung college, nagtiyaga kayo e ba’t titigilan niyo yung pagti-tiyaga ngayon?


Pwede ring ganito: Mag-aral ka ulit. Ipakita mo sa kanila na kung sisipagin ka lang, malayo ang mararating mo. Subukan mong patunayan sa kanila na kapag pinilit mo, kaya mo ring abutin yung naabot nila. Na hindi ka bobo, kundi tinamad ka lang.


Baka sabihin ninyo, drowing lang ako.


I’ve been on both sides. Naranasan ko na ring lumagpak, at muntikan na din akong masipa. Naranasan ko na ang umulit ng 4 na beses sa iisang subject. Naranasan ko na ang masumbatan ng magulang, kapatid at kung sino-sino pang propesor na walang pakialam sa pakiramdam ng estuyante. Naranasan ko nang hindi makatulog ng maraming gabi sa pagiisip kung paano ko na naman sasabihin sa magulang ko na may bagsak na naman ako. Kaya alam ko ang pakiramdam ninyo.


Akin ang transcript na ito.


Pagkagraduate ko ng college, ano ang ginawa ko? Eto. Nagtrabaho muna ng konti, tapos aral ulit. Kuha ng Masteral sa kurso ko. Hindi para sa trabaho o kung ano man. Kundi para patunayan sa sarili ko na noong mga panahong bumabagsak ako, tinatamad lang ako.


This is a rebellion. I raise my middle finger to every professor, over-achiever, naysayer and detractor THAT TOLD ME THAT I CAN'T MAKE IT. I raise my middle finger to every valedictory or graduation speech that only gratifies the university, those who were achievers in school or those who gratify the country when it’s supposed to be the graduate’s moment of glory. You are supposed to acknowledge EVERYONE. Even those who failed many times.


Kaya sa inyong mga graduates na medyo hindi maganda ang marka, para sa inyo ito. Kung kinaya ko ito, kaya niyo rin to. Imposibleng hindi.

Author's Note
Nakita ko lang ito sa isang forum site(SYMB) na shinare nang isang member matapos mabasa sa Facebook. Na inspire ako kasi isa din akong grumaduate na madaeng bagsak. :)

Kwentong Sabog (3)

Kab. 1  Kab. 2 Kab.4

Alas-diyes ng gabi. Habang ang lahat ay patulog na, pasimula pa lang ang araw ng dalawa.

Sa Avenida naisipang lumagari ni Wilfredo, samantalang sa bandang Luneta naman naghanap ng mabibiktima si Diego.

"Adik!", ang sabi ng isang babae matapos makita si Diegong nagmamasid-masid sa tabi ng istatwa ng di mabatid kung kalabaw o tamarraw dahil sa dilim.

Si Ann-kaibigan ni Diego at kasintahan naman ng kaibigang si Wilfredo. Artistahin ang itsura. Maganda, maputi, matangkad, at malaki ang dibdib. Mahilig magsuot ng mga mapang-akit na damit at makapal mag make-up.

Tinignan muna na Diego ang dalaga mula ulo hanggang sa paa nito na animo'y nangingilatis ng isda. Nanlaki ang mga mata niya sa pagkabigla.

"Ann, ikaw ba yan?", tanong ni Diego sa dalaga. "Nagshift ka na ba sa pagiging madre? Kulang na lang rosaryo, di na kita makikilala ah- Hehehe!", pang-aasar nito.

"Nasan ang magaling mong kaibigan?", tanong ni Ann habang pinapaputok ang nguya nguyang chewing gum sa bibig. Hindi pinansin ang pang-aasar nito.

"Hindi ko alam eh. Bat di mo i-text?", ang sagot ni Diego habang pasimpleng nakatitig sa dibdib ni Ann.

"T*ngna mo! Alam ko yang iniisip mo.",sigaw ni Ann matapos mapansin ang malaswang tingin ni Diego sa kanya. "Di tayo talo. Isusumbong kita ke Pe-ped eh.", dagdag pa niya. Pe-ped ang tawag ni Ann ke Wilfredo.

"Nakakapanibago kasi eh. Hinahanap-hanap ng mata ko ung bintanang madalas magpasilip sa akin diyan eh.", nakangiting sabi ni Diego. "Huwag mong sabihing magbabagong buhay ka na?", dagdag pa nito.

"Basta pag nakita mo si Pe-ped, sabihin mo gusto ko siyang makausap.", sabi ni Ann ke Diego. May pagkaseryoso ang pagkakasabi nito. Pagkatapos ay agad itong umalis papalayo sa kanya.

Pagkaalis ni Ann, sakto naman nakakita na si Diego ng mabibiktima.

Sinundan niya ito hanggang sa sumakay sila pareho ng jeep papuntang Quiapo. Maluwag ang jeep at apat lang silang pasahero. Tinabihan niya ito, at sakto namang pumuwesto ito sa bandang dulo.

Maganda ang babaeng kanyang magiging biktima. Posturang postura ang porma- maganda ang damit at naka Louis Vuitton na bag, higheels at kung anu-anong burloloy sa katawan tulad ng relo, bracelet, kwintas, singsing at hikaw. Pasimple niya itong siniksik. Pagdating sa may bandang City Hall ng Maynila ay binigkas na niya ang magic words.


*******


"Anong oras na?", tanong ng isang mama kay Wilfredo.

Nakatayo si Wilfredo sa kanto sa pagitan ng Recto at Avenida. Wala pang limang minuto, nakakuha agad siya ng customer.

"10:04", sagot niya sa mama.

Medyo mataba ang mama at maaaninag sa ulo nito ang ilaw ng mga poste sa Avenida gayong makintab ito't manipis na dahil sa katandaan. Tinignan siya nito mula ulo hanggang sa paa.

"So, san tayo?", tanong ng mama ke Wilfredo.

"Kayong bahala. Kayo naman ang magbabayad ng serbisyo at kwarto. Pwede din sa bahay niyo.", sagot ni Wilfredo sa mama. "Pero kung gusto niyong makatipid, may alam ako ditong malapit lang."

Pumara ang mama ng taxi. Sumakay silang pareho.

"Manong, sa Sta.Mesa tayo.", sabi ng mama sa manong driver.

Sa loob ng taxi inusisa si Wilfredo ng mamang customer. Ininterview siya ng bonggang-bongga. Nakaugalian na daw kasi ni mamang customer na kilalanin ang mga nakakasalimuha niya ng todo. Paraan din daw niya ito para mas magkapalagayan ang kalooban nilang dalawa. Makalipas lang ang ilang minuto, nasa Sta.Mesa na sila. Ilan beses din silang nagpaikot-ikot bago makapili ng motel na tutuluyan nila.

At nangyari na nga ang dapat na mangyari.


*******


Hingal kabayo na si Diego. Sa tanan ng buhay niya ngayon lang siya napatakbo ng ganito kabilis at kalayo. Hindi naman niya akalaing sisigaw ang babaeng bibiktimahin niya matapos niya itong manakawan. Napukaw tuloy ang pansin ng ibang lalake sa kabilang jeep at hinabol siya, dagdagan pa ng mga tambay na nakihabol din matapos malaman ang nangyayari. Alam niyang sa araw na ito, naka-jackpot siya kaya ganon na lang ang pagtakas niya sa mga humahabol sa kanya.

Naisipan niyang magtago sa animo'y maliit na kastilyo ni Mario na ginawang guard tower nung panahon ng mga Kastila para bantayan kung sinu mang papasok o aatake dito. Ang dating Maynila- na mas kilala na ngayon sa pangalang Intramuros. Mapanghi sa loob pero tiniis niya ang masangsang na amoy para lang matakasan ang mga humahabol sa kanya. Nagpalit ng damit at makalipas lang ang labin-limang minuto, matapos masigurong ligtas na siya ay tinahak na niya ang daan pauwi.


*******

Kinabukasan...

"Tok, tok, tok!"

Maagang may nambulabog sa bahay ni Wilfredo. Sa pag-aakalang si Digs ang kumakatok ay agad niyang binuksan ang pinto. Bumungad sa pinto si Ann, at may dalang mga bagahe.

"Ann, napasugod ka?", pagtatakang tanong ni Wilfredo sa nobya. "Andae mo atang dala?"

"Hindi mo sinasagot ang mga tawag ko. Hindi mo rin nirereplyan mga text ko.", bungad naman ni Ann sa nobyo. "Pe-ped, buntis ako!"

Nagulat si Wilfredo sa kanyang narinig.

Itutuloy...